کنترل بو در سیستم بی هوازی

معمولا بوی فاضلاب شهری ناشی از گازهای حاصل از تجزیه ی مواد آلی یا مواد افزوده شده به فاضلاب می باشد. فاضلاب تازه بویی متفاوت و تا حدی ناخوشایند دارد ولی بوی آن کمتر از فاضلابی است که به صورت بی هوازی ( بدون اکسیژن) تجزیه شده و آزار دهنده است.

بارزترین بوی فاضلاب مانده یا عفونی، بوی سولفید هیدروژن است که به وسیله احیا سولفات به سولفیت توسط میکروارگانیسم های بی هوازی به مشام می رسد. فاضلاب های صنعتی ممکن است دارای ترکیبات بودار بوده و یا ترکیبات بوداری را تولید کنند که در طی فرآیند تصفیه تولید می شوند.

راهکارهای حذف و کنترل بو در تصفیه فاضلاب

1. تزریق ازن

2. هوادهی

3. افزودن نیترات به فاضلاب

4. تزریق کلر

5. اسکرابر

6. بیوفیلتراسیون

یکی از مشکل های بهره برداری از سیستم های بی هوازی حذف بو مخصوصا بوهای ناشی از هیدروژن سولفید است. این بوها در غلظتی معادل 0/5 قسمت در میلیون قابل تشخیص و آزاردهنده است. بعد از زمان کوتاهی که در تماس با هیدروژن سولفید باشیم و سیستم بویایی ما با استنشاق دچار خستگی شود، به علت عدم درک بوهای غلیظ هیدروژن سولفید ممکن است انسان در معرض مسمومیت و بروز خطر قرار گیرد، از این رو بهتر است وجود گاز از طریق دستگاه های اندازه گیری تعیین شود تا سیستم بویایی انسان برحسب غلظت هیدروژن سولفید هر نوع نشتی از بیوگاز احتمالا با پیدایش بو توام است.

محتویات خروجی راکتور هم بدون شک دارای مقادیر کمی هیدروژن سولفید خواهد بود که هنگام جریان فاضلاب خروجی در جوبک ها رها خواهد شد. می توان محل های تخلیه ی فاضلاب خروجی مخصوصا نقاط رها شدن گازهای هیدروژن سولفید را به امکاناتی چون صافی زغالی یا سایر وسایل جذب گاز هیدروژن سولفید مجهز کرد تا از پخش آن در فضای اطراف ممانعت به عمل آید.
ممکن است برای جذب گاز هیدروژن سولفید از صافی های محتوی مواد آلی که در آن گازهای ورودی با میکروارگانیزم ها وارد فعل و انفعالاتی شده و با جذب مواد بو دار، هوای بدون بو را به بیرون هدایت می کند، استفاده کرد.